
وقتی شخصی برای روان درمانی یا مشاورهمراجعهمیکند اتاق درمان نخستین جایی است کهباید شخص در آن حاضر شود تا بتواند با درمانگر یا مشاور خود ملاقات کند. داشتن حس خوب بهاتاق درمان در روند مشاورهو روان درمانی لازم است و این حس خوب میتواند از نوع احساس امنیت و راحتی باشد.
فضای اتاق درمان،چیدمان این اتاق و خود درمانگر میتوانند در ایجاد این حس خوب در مراجع سهیم باشند.مراجع باید بتواند بدون اینکهاحساس کند قضاوت میشود،در کمال احساس امنیت تمام حرفها و احساساتش را با درمانگر در میان بگذارد و این امکان پذیر نیست مگر اینکهدرمانگر نیز بهنوبهخود بتواند ارتباط همدلانهو راحتی در محدودهمقررات درمان با مراجع برقرارکند.
اتاق درمان جایی است کهمراجع میآید تا در آنجا در کمال امنیت تمام حرفها،باورها،هیجانات،ناکامی ها و آرزوهایش را بدون حس قضاوت شدن بیان کند.
گوش شنوا میخواهد،درمانگر صبوری را میخواهد کهبدون آنکهسخنان مهمش را قطع کند بهتمامی حرفهایش گوش کند.
می خواهد نصیحت نشنود،مقایسهنشود،برچسب نخورد،دردش نادیدهنگرفتهنشود،تحقیر نشود و حس کند آنجا دیگر میتواند بدون هیچ ترسی خودش باشد،مکانیسم های دفاعییش بعد از شناسایی شدن تعطیل شود،نقابش را از چهرهبردارد و با تمامی ترس هایش روبرو شود.
اتاق درمان جایی است کهمراجع میتواند خودش باشد.
روان درمانگر معجزهگر نیست،او چوب سحرآمیز در دست ندارد و قرار نیست کاری کند کهمعجزهای در زندگی مراجع اتفاق بیفتد.
او قرار نیست برای مراجع و زندگیش تعیین تکلیف کند و بهجای مراجع تصمیم بگیرد و برایش مسیر زندگی را تعیین کند.
روان درمانگر و مشاور قرار است کنار مراجع باشد و بهمراجع کمک کند تا او بتواند مسیرهای موجود را بهتر و با دقت بیشتری ببیند،نقش خود را در ایجاد مشکلاتش پیدا کند و بپذیرد،خودش را بهتر بشناسد،بهتوانمندیهای خود آگاهشود،هدف نهایی و درست خود را بشناسد و با انتخاب بهترین مسیر و با تلاش،پشتکار ،یادگیری مهارتها و آگاهی بیشتر،راحتتر و با انگیزهو توان بیشتری بهسمت حل کردن مسائل،بهبود هیجانات،آرامش بیشتر،پیشرفت و حال خوب حرکت کند.
در همهمسائل تصمیم گیری نهایی با خود مراجع است و مسئولیت این تصمیم گیری با خود او است.هیچ کس بهاندازهخود مراجع شایستگی و کفایت تصمیم گیری برای زندگیش را ندارد.
در اتاق درمان حرفهای مراجع خوب شنیدهمیشود،مراجع میتواند بهراحتی و بدون ترس از فاش شدن اسرارش و بدون ترس از مورد قضاون قرار گرقتن تمامی افکار،هیجانات،باورها و افکارش را با درمانگر خود مطرح کند.
گاهی بعضی از مراجعان در گرفتن تصمیم درست و قطعی در مورد کاری تردید دارند و نمی دانند باید چهکار کنند،آنها انتظار دارند کهدرمانگرشان برایشان تصمیم بگیرد و آنها را از این بلاتکلیفی و تردید نجات دهد.
آنها بهاین امید در جلسات مشاورهو روان درمانی حاضر میشوند کهدرمانگر بهجایشان تصمیم بگیرد و مسیر درست را برایشان انتخاب کند.
یک درمانگر حرفهای و اخلاقی باید برای مراجع توضیح دهد کهنمی تواند جای او تصمیم بگیرد،در جایگاهتصمیم گیری برای او نیست و هیچ کس بهجز خود مراجع توان تصمیم درست و کارآمد را برای او ندارد.تصمیم گیری نهایی بهعهدهخود مراجع است و مسئولیت این تصمیم گیری هم بهعهدهاوست،درمانگر فقط میتواند در تحلیل مسائل مراجع و شناسایی راههای موجود و مزایا و معایب احتمالی هر راهبهمراجع کمک کند.
او میتواند بهمراجع کمک کند کهخودش را بهتر بشناسد،ولی در نهایت این مراجع است کهباید برای خودش و زندگیش تصمیم نهایی بگیرد و مسئولیتش را بپذیرد.
نویسنده:خانم دکتر ندا رحیمی متخصص روانشناسی / @drnedarahimi