تاثیر مثبت آنتی بادی ها در از بین بردن سرطان

آنتی بادی ها می‌توانند سرطان را از بین ببرند

درمانی که‌از آنتی بادی ها استفاده‌می‌کند به‌بدن کمک کند تا با سرطان، عفونت و یا دیگر بیماری ها مبارزه‌کند ؛ آنتی بادی ها، پروتئین هایی هستند که‌توسط سیستم ایمنی ساخته‌شده‌اند که‌به‌مارکرهای ویژه‌ای در سلول ها یا بافت های خاص متصل می‌شوند.

آنتی بادی مونوکلونال، نوعی آنتی بادی است که‌در آزمایشگاه‌تولید می‌شود و می‌تواند در تشخیص و یا درمان مورد استفاده‌قرار گیرد.

در درمان سرطان، آنتی بادی مونوکلونال که‌ممکن است سلول های سرطانی را به‌طور مستقیم بکشند، رشد رگ های خونی تومورها را مسدود کنند، و یا ممکن است به‌سیستم ایمنی بدن که‌سلول های سرطانی را می‌کشند، کمک کنند.

آنتی بادی مونوکلونال درمانی برای سرطان چیست؟

آنتی بادی مونوکلونال، درمانی است که‌به‌سیستم ایمنی بدن برای حمله‌به‌سلول های سرطانی استفاده‌می‌شود. بدن ما میلیاردها نوع مختلف آنتی بادی تولید می‌کند که‌بخشی از سیستم ایمنی هستند.

آن ها ویژگی های خاصی در سیستم ایمنی دارند که‌هدف قرار می‌گیرند، مانند پاتوژن هایی مثل سلول های بیمار یا ویروس ها. آنتی بادی مونوکلونال که‌در درمان سرطان استفاده‌می‌شود، در آزمایشگاه‌برای هدف قرار دادن آنتی ژن های خاص در بدن که‌در سطح سلول های سرطانی زندگی می‌کنند، طراحی شده‌اند.

با هدف قرار دادن این آنتی ژن ها، آنتی بادی می‌تواند به‌سلول های سرطانی متصل شود و به‌عنوان "فراخوانی برای جنگ" برای دیگر رزمندگان مبارزه‌با بیماری های دیگر در سیستم ایمنی عمل کند.

بیش از دوازده‌آنتی بادی مونوکلونال که‌توسط اداره‌غذا و دارو (FDA) برای مبارزه‌با انواع مختلف سرطان، از جمله‌سرطان پستان، سرطان، کبد، مثانه‌و سرطان پوست، و همچنین لنفوم هوچکین تایید شده‌است. ابتدا در ملانوما پیشرفته‌تلاش شد، آنتی بادی مونوکلونال می‌تواند برخی از بیماران را تا 10 سال بیشتر زنده‌نگه‌دارد.

آنتی بادی مونوکلونال

آنتی بادی های مونوکلونال بدون پوشش:

آنتی بادی مونوکلونال برهنه، یا آنتی بادی مونوکلونال که‌توسط خودشان کار می‌کنند، معمول ترین نوع آنتی بادی مونوکلونال مورد استفاده‌برای درمان سرطان هستند.

همانند تمامی آنتی بادی های مونوکلونال که، به‌پروتئین های ویژه‌ای در سلول های سرطانی متصل می‌شوند و سلول های ایمنی را به‌علت خود بسیج می‌کنند. یکی از راه‌هایی که‌این کار را انجام می‌دهند، هدف قرار دادن متوقف کننده‌های سیستم ایمنی، "تنظیم کنندگان سیستم ایمنی" است.

سرطان به‌اندازه‌کافی رشد کرده‌است و به‌اندازه‌کافی بالغ شده‌تا مجموعه‌ای از مکانیزم های فرار را ایجاد کند تا سیستم ایمنی را فریب دهد و آن را به‌عنوان یک تهدید نادیده‌بگیرد. این شامل جعل هویت سلول های بدنی نرمال و بهره‌برداری از پروتیین های متوقف کننده‌مانند PD - 1 در سلول های T در سیستم ایمنی است.

سلول های T جستجو می‌کنند و مهاجمان خارجی و سلول های سرطانی را نابود می‌کنند، اما PD - 1 به‌مهار سلول های T کمک می‌کند به‌طوری که‌وب نمی شوند و سلول های سالم را نابود می‌کنند. با این حال، بسیاری از سلول های سرطانی یک پروتئینی به‌نام PD - L1 را می‌پوشند که‌می‌تواند سلول های T را به‌درمان آن ها به‌عنوان سلول های معمولی تبدیل کند و آن ها را رها کند تا آزادانه‌تکثیر شوند.

آن جایی است که‌آنتی بادی مونوکلونال برهنه‌وارد می‌شود:آن ها می‌توانند این مولکول ها را مسدود کنند و به‌سلول های T اجازه‌می‌دهند که‌به‌دنبال بیرون کردن و نابود کردن سلول های سرطانی باشند. آنتی بادی مونوکلونال برهنه‌می‌تواند با چفت شدن روی آنتی ژن سلول های سرطانی کار کند و به‌سلول های سرطانی کمک می‌کند.

مثالی از این امر ترستوزوماب (هرسپتین) است که‌برای هدف قرار دادن پروتیین HER2 مورد استفاده‌قرار می‌گیرد که‌گاهی بر روی سطح سینه‌و سلول های شکم یافت می‌شود.

آنتی بادی مونوکلونال درمانی برای سرطان 

آنتی بادیهای مونوکلونال متصل:

دیگر آنتی بادی های مونوکلونال حاوی مواد رادیو اکتیو، مواد مخدر یا سم هستند که‌سلول های سرطانی را می‌کشد و توسط آنتی بادی تشخیص داده‌می‌شوند.

اینها آنتی بادی مونوکلونال متصل نامیده‌می‌شوند. آنتی بادیهای متصل دارو، آنتی بادی هایی هستند که‌داروهای شیمی درمانی وابسته‌به‌آن ها را دارند، سطح سلول های سرطانی را هدف قرار داده‌و ماده‌سمی را به‌آن ناحیه‌خاص منتقل می‌کنند.

این روش می‌تواند برخی از اثرات جانبی شیمی درمانی را حذف کند که‌می‌تواند موجب آسیب رساندن سلول های سالم هنگام استفاده‌از یک عامل واحد شود.

رادیوی ایمونوتراپی، درمانی است که‌از آنتی بادی مونوکلونال متصل در ترکیب با تشعشع استفاده‌می‌کند. با اتصال آنتی بادی مونوکلونال به‌یک مولکول رادیو اکتیو، این تکنیک می‌تواند مقدار درمان تشعشع را مستقیماً به‌سلول های سرطانی برساند.

عوارض جانبی:

درمان آنتی بادی مونوکلونال می‌تواند منجر به‌عوارض جانبی برای بیماران شود، به‌ویژه‌زمانی که‌در ترکیب با درمان های دیگر مورد استفاده‌قرار می‌گیرند.

عوارض جانبی اش می‌تواند شامل تب، لرز، ضعف، سردرد، تهوع، استفراغ، اسهال، فشار خون پایین و جوش باشد. گزینه‌های درمان سرطان خود را با پزشک مورد بحث قرار دهید. استفاده‌از آنتی بادی مونوکلونال ((mAbs) برای درمان سرطان در سال های اخیر به‌موفقیت چشمگیری دست یافته‌است.

آنتی بادی متصل به‌دارو گزینه‌های جدید درمان برای لنفوم و تومورهای جامد هستند و آنتی بادی ایمن سازی نیز به‌تازگی به‌موفقیت بالینی چشمگیری دست یافته‌است. توسعه‌آنتی بادی درمانی نیازمند درک عمیق تری از سرطان، تکنیک های پروتئین- مهندسی، مکانیسم عمل و مقاومت و اثر متقابل بین سیستم ایمنی و سلول های سرطانی است.

این بررسی، استراتژی های بنیادین مورد نیاز برای توسعه‌درمان های آنتی بادی بیماران سرطانی از طریق رویکردهای تکراری برای هدف و انتخاب آنتی بادی، گسترش از مطالعات پیش از موعد گرفته‌تا آزمایش ها انسانی را شرح می‌دهد.

درمان آنتی بادی مونوکلونال

نکات کلیدی:

درمان سرطان مبتنی بر آنتی بادی در طول 15 سال گذشته‌ایجاد شده‌است و اکنون یکی از موفق ترین و مهم ترین استراتژی های درمان بیماران با بدخیمی های هماتولوژیک و تومورهای جامد (تومورها) می‌باشد. شواهد آزمایش های بالینی آنتی بادی در بیماران سرطانی، اهمیت رویکردهای تکراری برای انتخاب اهداف آنتی ژن و آنتی بادی بهینه‌را آشکار کرده‌است.

کشتن سلول های سرطانی با استفاده‌از آنتی بادی مونوکلونال (mAbs) می‌تواند ناشی از اقدام مستقیم آنتی بادی باشد، مکانیزم کشتن سلول واسطه‌ایمنی، تحویل بار مفید و اثرات خاص آنتی بادی در تومور عروق و استروما. آنتی ژن تومور که‌با موفقیت مورد هدف قرار می‌گیرند، شامل گیرنده‌عامل رشد اپیدرمال (EGFR)، ERBB2، فاکتور رشد اندوتلیال عروقی (VEGF)، آنتی ژن مرتبط با لنفوسیت T سیتوتوکسیک 4 (CTLA4)، CD20، CD30 و CD52 است.

سرولوژیک، ژنومی، پروتئومیک و بیوانفورماتیک پایگاه‌های پروتئومیک و بیوانفورماتیک نیز برای شناسایی آنتی ژن ها و گیرنده‌هایی که‌بیش از حد بیان شده‌در جمعیت سلول های تومور هستند و یا با جهش های ژنی مرتبط با تکثیر سلول های سرطانی شناسایی شده‌اند، از جمله‌EGFRvIII، MET، CTLA4 و پروتئین فعال سازی فیبروبلاست (FAP).

توسعه‌موفقیت آمیز mAbs که‌کاندید هستند، شامل فرآیند پیچیده‌ای از ارزیابی های علمی و بالینی است که‌شامل شناسایی ویژگی های فیزیکی و شیمیایی آنتی بادی؛ بررسی عملکرد دقیق و موثر آنتی بادی؛ تجزیه‌و تحلیل عملکرد بدن در شرایط ازمایشگاهی و توزیع در سیستم های تومور یا سینجنئیک میباشد؛ و شاهد فعالیت درمانی آنتی بادی در داخل بدن است.

یک هدف اصلی برای ارزیابی بالینی mAbs، تعیین سمیت و اثربخشی درمانی آنتی بادی به‌تنهایی یا به‌عنوان یک سیستم تحویل برای رادیو ایزوتوپ های یا سایر عوامل سمی بوده‌است. هم چنین برای ارزیابی آن در شرایط ازمایشگاهی از طریق تعیین توزیع بیو در بیماران و ارزیابی میزان جذب آنتی بادی در تومور در برابر بافت های طبیعی بسیار مهم است.