نشانه های اصلی آرتریت در بچه ها

همه‌چیز درباره‌آرتریت بچه‌ها یا ورم مفاصل در نوجوانان

سالم بودن را نمی توان با هیچ چیز دیگری در زندگی عوض کرد. سلامت یک موهبت با ارزش برای هر شخصی می‌باشد که‌زمانی که‌در سنین پیری آن را از دست می‌دهد، تازه‌قدرش را می‌داند.

فرآیند تقویت سیستم ایمنی از دوران نوجوانی آغاز می‌شود و باید تا پایان زندگی فرد ادامه‌داشته‌باشد اما همین سیستم ایمنی که‌می‌تواند عاملی برای محافظت از فرد در برابر بیماری ها شود ممکن است خودش باعث بیماری گردد.

آرتریت کودکی و نوجوانی چیست؟

آرتریت نوجوانی که‌به‌آن آرتریت روماتیسمی هم گفته‌می‌شود، وضعیتی است که‌عامل ایجاد التهاب در مفصل های کودکان و جوانان زیر 16 سال می‌شود.

این وضعیت یک بیماری خود ایمنی است، به‌معنای اینکه‌سیستم ایمنی به‌سلامت فرد و سلول های بدن او حمله‌می‌کند و در نتیجه‌سیستم ایمنی در حالت طبیعی به‌سلول های خارجی وارد شده‌به‌بدن حمله‌می‌کند اما در بیماری خود ایمنی خود سلول های بدن مجرم محسوب می‌شوند و به‌آن ها حمله‌می‌کنند و می‌خواهند آن ها را از بین ببرند.

در مورد آرتریت هم همین اتفاق می‌افتد و چنانچه‌در بخش های قبلی بهداشت و سلامت مجله اینترنتی فنجان خواندید مفصل ها در این بیماری ملتهب می‌شوند، درد مداوم، ورم، سفتی و کاهش حرکت وجود دارد و در نتیجه‌کودک دچار بیماری خود ایمنی می‌شود و این التهاب نتیجه‌این اتفاقات در بدن است.

گاهی اوقات فرد هیچ نوع التهابی را در خودش نشان نمی دهد و فقط پوست از قسمت داخل ملتهب می‌شود که‌ممکن است باز هم مشکلاتی را مثل دفرمه‌شدن مفصل یا التهابات چشمی ایجاد کند.

انواع آرتریت نوجوانی

انواع مختلفی از آرتریت نوجوانی وجود دارد که‌اصلی ترین انواع آن ها شامل موارد زیر هستند:

پاسیارتیکولار:

این نوع آرتریت رایج ترین نوع است و از سن حدود 2 الی 4 سالگی شروع می‌شود و روی بیش از چهار مفصل بزرگ اثر می‌گذارد، مثل مفصل های بزرگ زانو و قوزک پا.

پولیارتیکولار:

در کودکان بین 1 تا 12 سال اتفاق می‌افتد. پنج مفصل یا تعداد بیشتری از مفصل آن ها را درگیر می‌کند؛ مفصل هایی که‌به‌طور مشابه‌در بدن قرار دارند، مثل انگشتان دست و پا ، قوزک پا، لگن، زانو، گردن و فک.

سیستمیک:

این نوع آرتریت روی مفصل ها اثرگذار است و باعث التهاب، قرمزی، ورم غدد و خستگی می‌شود و روی قسمتی که‌استخوان ها و تاندون ها به‌یکدیگر می‌رسند اثرگذار است که‌روی پاشنه‌پا، لگن، ستون فقرات، زانو و قوزک پا تاثیر می‌گذارد.

پسوریاتیک:

روی پوست مانند مفصل اثر می‌گذارد و باعث قرمزی آن می‌ شود.

علل ایجاد آرتریت در سنین کودکی و نوجوانی

• عوامل ژنتیکی
• عوامل محیطی مثل ویروس ها که‌عامل ایجاد تغییر شکل ژن و سرکوب یک بیماری هستند.

آرتریت نوجوانی چگونه‌تشخیص داده‌می‌شود؟

موارد کمی از آرتریت نوجوانی هستند که‌هیچ علامتی ندارند و تشخیص آنها در کودکان سخت می‌شود. معمولا زمانی که‌کودکان در مورد این دردها در مفاصل شکایت می‌کنند، پزشکان آن ها را معاینه‌می‌کنند. در چنین وضعیت هایی تشخیص می‌تواند از طریق آزمایش های زیر انجام گیرد.

راه‌های تشخیص آرتریت نوجوانی

• آزمایش خون
• آزمایش ادرار
• بررسی سابقه‌بیماری ها
• آزمایش برای عوامل روماتیسمی
• نمونه‌برداری
• آزمایش اشعه‌ایکس یا ام.آر.آی برای بررسی شکستگی، تومور و عفونت
• نقص ژنتیکی
• آزمایش مغز استخوان

علائم آرتریت نوجوانی چیست؟

• هر گونه‌درد یا مشکلات در راه‌رفتن مخصوصاً بعد از یک چرت کوتاه‌و هنگام بیدار شدن از خواب
• ورم مفصل در زانو که‌ممکن است به‌قسمت های دیگر هم انتشار پیدا کند.
• سفتی مفصل که‌عاملی برای زمین خوردن کودکان می‌باشد و مخصوصاً در اول صبح و بعد از یک چرت کوتاه‌بیشتر است.
• تب، قرمزی پوست
• ورم غدد لنفاوی که‌هنگام عصر شدت پیدا می‌کند
• قرمزی چشم و درد چشم، تاری دید

درمان آرتریت نوجوانی

هدف از درمان این بیماری این است که‌کودکان بتوانند فعالیت خود را تا حد طبیعی انجام دهند. بعضی از تغییرات در سبک زندگی می‌تواند برای بهبود وضعیت کودکان انجام شود که‌شامل موارد زیر هستند:

مصرف غذای سالم:

 غذاهای حاوی روغن های امگا؛ مثل ماهی، روغن زیتون، غذا های سرشار از فیبر و سبزیجات سبز، میوه‌و سرلاک که‌برای کودکان مفید است.

نگهداشتن وزن روی سطح متناسب:

این کودکان باید تحت مراقبت باشد و دچار افزایش وزن نشوند زیرا فشار بیشتری به‌مفاصل آن ها وارد می‌گردد.

دوری از استرس:

نوجوانان زیر 16 سال بیش از بقیه‌در معرض افسردگی هستند؛ مخصوصاً زمانی که‌به‌بیماری دچار باشند و درد بکشند. پس حتما باید مراقب وضعیت روحی روانی آن ها باشید.

سایر موارد درمان:

• از همه‌غذاهایی که‌چربی و کلسترول زیاد دارند پرهیز کنید.
• ورزش منظم انجام دهید که‌سلامت کلی بدن را افزایش می‌دهد.
• کمپرس سرد یا گرم برای بهبود درد در این کودکان پیشنهاد می‌شود.
• مکمل های اضافه‌که‌در صورت کمبود یک ویتامین یا یک ماده‌خاص در بدن که‌باید توسط پزشک تجویز شده‌باشد.
• مصرف داروها به‌طور منظم.
• مراجعه‌منظم به‌پزشک.