
پنیر تبریزی
ایرادی کهبهپنیر تبریزی یا سایر پنیرهای محلی وارد است، این است کهبرای مدتی طولانی- بین 6 ماهتا یک سال- در آب نمک نگهداری میشود و بههمین دلیل به«پنیر کهنهتبریزی» هم معروف است. اما علت نگهداری طولانی مدت پنیر در آب نمک این است کهآب نمک باعث آبگیری بهتر از لختهپنیر شده، طعم پنیر را بهتر میکند و البتهمیکروب های موجود در پنیر را از بین میبرد و بهاین ترتیب احتمال رشد میکروب بروسلا، عامل تب مالت در پنیر بهصفر میرسد.
مشکلی کهپنیر تبریزی و یا پنیرهای کهنهدارند اینست کهاین پنیرها مادهای بهنام «تیرامین» در آن تولید میشود کهیک مادهآمینی است و باعث بروز سردرد در برخی از مصرف کنندگان این نوع پنیرها میشود. این سردردها معمولا بی علت هستند و خطرناک نیستند؛ فقط باعث آزار فرد میشوند.
پنیر خامهای
همان طور کهاز نامش پیداست، در پنیر خامهای چربی زیادی وجود دارد و بههمین دلیل، این پنیر از نظر تغذیهای یکی از آخرین انتخاب ها باید باشد، زیرا چربی گوشت و لبنیات از نوع چربی های اشباع است کهبرای سلامت فرد بههیچ وجهمناسب نیست. بههمین دلیل بسیار مهم است یک فرد سالم، چربی گوشت و لبنیات را در برنامهغذایی خود بهکمترین مقدار ممکن برساند.
پنیر فتا
اساسا پنیر نوعی پروتئین است کهبهصورت لختهشدهاز شیر گرفتهمیشود و مزیت پنیرها بر اساس میزان چربی شان نسبت بهیکدیگر است. چربی لبنیات چون از نوع کلسترول است پس از نوع چربی بدی است، هرچهپنیر کم چرب تر باشد، مرغوبیت و ارزش تغذیهای بیشتری دارد.
نتیجه:
بین این 3 نوع پنیر، پنیر سفید یا همان پنیر فتا مورد مناسبی است زیرا چربی کمتری دارد. همچنین پنیر خامهای طبیعتا بهدلیل میزان چربی زیادی کهدارد و بهدلیل ترکیب شدنش با خامه، توصیهمیشود کهسهم کوچک تری در رژیم غذایی فرد داشتهباشد.