
ویروس اچ آی وی همانطور کهبهسیستم ایمنی بدن حملهمیکند و موجب تخریب سیستم دفاعی بدن میشود، روی مغز نیز تاثیر میگذارد و موجب تخریب مغز میشود.
ایدز یا "نشانگان اکتسابی کمبود ایمنی بدن" بیماری غیر قابل درمانی است کهاز طریق تماس خون یا مایعات درونی بدن فرد بیمار با خون افراد سالم منتقل میشود. طی این بیماری، "ویروس نقص ایمنی انسان" موسوم بهویروس اچ آی وی سیستم دفاعی بدن را بهشدت تضعیف میکند تا حدی کهفرد توان مقابلهبا بیماری های جزئی را نداشتهو در نهایت بهعلت بیماری های عفونی یا قارچی جان خود را از دست میدهد.
تاثیر ویروس اچ آی وی بر مغز , محققان دریافتهاند کهویروس نقص ایمنی انسانی اچ آی وی (HIV)، مغز را نیز در همان مراحل اولیهابتلا بهعفونت تحت تاثیر قرار میدهد. از مدتها پیش مشخص شدهبود کهمبتلایان بهویروس اچ آی وی، علائم شناختی منفی از قبیل افسردگی و فراموشی را نیز تجربهمیکنند؛ با این حال معلوم نبود کهآیا این مشکلات بهدلیل بیماریهای جسمی بیماران ایجاد شده, یا ویروس نقص ایمنی بدن باعث شکل گیری آنها شدهاست. بر اساس نتایج تحقیقی کهجزئیات بیشتری از آن در مجلهAIDS منتشر شده، استفان دپلهسیس، محققی از دانشگاهاستلنبوش Stellenbosch University افریقای جنوبی گفت:“تحقیقات ما نشان میدهد کهاچ آی وی بر مغز اثرگذار است و این علائم شناختی فقط ناشی از احساس بیماری، خستگی و افسردگی نیست”.
او و همکارانش در این دانشگاهبا استفادهاز تصویرسازی تشدید مغناطیسی کارکردی * (fMRI) کهنوعی اسکن عصبی دستهبندی میشود، فعالیت مغزی مبتلایان بهاچ آی وی را با کسانی مقایسهکردند کهبهاین ویروس مبتلا نبودند.
*تصویرسازی تشدید مغناطیسی کارکردی Functional magnetic resonance imaging بهاختصار fMRI:این روش فعالیت مغز را از طریق تغییرات مربوط بهجریان خون اندازهگیری میکند.
شرکت کنندگان مبتلا بهاچ آی وی مثبت در این پژوهش در وضعیت سلامت روانی و جسمی خوبی بودندو دارویی مصرف نمی کردند. همچنین هنوز درمان موسوم بهضد رتروویروسی* (ART) را شروع نکردهبودند.
* درمان ضد رتروویروسی Antiretroviral:درمان ضد رتروویروس یا رتروویروسی نوع اصلی درمان HIV یا ایدز میباشد , کهالبتهشفابخش نیست اما از بیمار شدن فرد برای سالها جلوگیری میکند. درمان شامل داروهایی است کهبایستی روزانهو تا آخر عمرمصرف شود.
این داروها سرعت تکثیر و تولید ویروس HIV در بدن را آهستهمیکنند.
نتایج بررسی حاکی از کاهش جریان خون در یکی از بخشهای زیرقشری جلویی مغز موسوم بهstriatal طی انجام وظایفشان بود.آنها همچنین جریان خون و فعالیت کمتری در منطقهای از مغز داشتند کهبا جنبههای مربوط بهانگیزهو پاداش مرتبط است.
د پلهسیس تاکید کرد:“بر اساس نتایج، این فرضیهمطرح است کهچنین روندی میتواند باعث شود, بیماران انگیزهای کافی برای مصرف دارو یا حتی بیداری از خواب پیدا نکنند”.