متن ادبی برای جشن نیکوکاری

روز احسان و جشن نیکوکاری

این روزها، چه‌اشک هایی که‌از سر نداری و رنج، بر زمین آرزو ریخته‌می‌شود و چه‌دل های نازکی که‌از سر اضطرار و ناراحتی شکسته‌می‌گردد! دست های بی نیرو، چشم های پر اشک، قلب های آزرده، پاهای ناتوان، سینه‌های خسته، دل های مضطرب، اتاق های سرد، محله‌های تاریک، شهرهای بی روح، غروب های غمگین؛ همه‌و همه‌در آرزوی یک تکان فکر و اندیشه‌و به‌امید یک حرکت خداجویانه‌و مهرورزانه‌از سوی نیکوکاران، در همه‌زمان ها، به‌ویژه‌روز احسان و نیکوکاری است.

متن تامل برانگیز برای جشن نیکوکاری

همه‌ساله‌از چهاردهم تا بیست و یکم اسفندماه‌به‌نام هفته‌نیکوکاری نامگذاری شده‌است. برگزاری هفته‌نیکوکاری به‌منظور جذب کمکها و هدایای مردم به‌خانواده‌های محروم و نیازمند است که‌جمع آوری و توزیع آن توسط کمیته‌امداد صورت می‌گیرد.

از سال 1369 هر سال در اسفند ماه‌و در آستانه‌عید نوروز و بهار طبیعت، مردم مهربان و نیکوکار کشور ما همزمان با آغاز هفته‌احسان و نیکوکاری در 14 اسفند در همایشی عظیم که‌تبلور نوع دوستی، نیکوکاری و مهرورزی آنان است دست های پر محبت و عاطفه‌خویش را بر سر خانواده‌های نیازمند و کودکانشان می‌کشند.

مطلب در مورد جشن عاطفه‌ها

بهار می‌آید تا زنده‌شوی برای از نو سرودن. برای خط زدن فاصله‌ها و به‌یاد آوردن احساس ها. بهار می‌آید تا جان بگیری با عاطفه‌بارانی مادی و معنوی. بهار می‌آید تا حس کودکان را درک کنی و درد درمندان را لمس. بهار می‌آید تا با حضور بخشنده‌ات راهی بهشت شوی همان گونه‌که‌رسول خدا صلی الله‌علیه‌و آله‌می‌فرماید:بخشندگی یکی از درختان بهشت است که‌شاخه‌های آن در دنیا آویخته‌است هر که‌بخشنده‌باشد به‌یکی از شاخه‌های آن آویزان شده‌و آن شاخه‌او را به‌طرف بهشت می‌کشاند.

هر روز، نوروز زودتر از دیروز به‌دل تو سرک می‌کشد، ای انسانی که‌دلواپس و دلتنگ احسانی با قلبی آکنده‌از احساس؛ احسان به‌کودکان، بیماران، پیران روزگار، مادران، پدران و مستمندان؛ نه‌تنها آنان، که‌همه‌هستی چشم انتظار نو شدن تو هستند؛ تویی که‌انتخاب شده‌ای تا با نسیم همدلی و همراهی حرکت کنی و شادی را با هم نوعانت شریک شوی.

به‌شکرانه‌سلامتی و سربلندی ات، سر تواضع فرو آور و با همسایه‌ات هم سفره‌شو و هم درد. آغوشی از باور باش برای آنان که‌ناباورانه‌در کام تلخ حزن گرفتارند. دل نوازی کن با لباس و کفش هایی نو به‌رنگ نوروز؛ بلکه‌تبسم نو بودن بر لب کودکان بنشانی! گلی از جنس جشن از گیسوی مهربانی بردار و امیدبخش دل پر درد بیماران باش. کلید رحمت خدا در شاد کردن خاطر مادران و پدران و پیران روزگار است، پس با تبسمی به‌رنگ ارادت بوسه‌بر دستان بی ادعاشان بزن.

... و باز هم، گره‌گشای تمام غم ها، دعاست؛ پس قنوتی برای استجابت آرزوها بگیر و تمام بهار را با نوبهار وجودت هدیه‌کن!

متن ادبی جشن نیکوکاری

ای دل، تو سزاوار کرامتی. نگاه‌های منتظر، به‌تو خیره‌مانده‌است. اینک در جشن نیکوکاری دل های خسته‌را در میهمانی خود پذیرا باش و بدان لبخند را بر لب های خشکیده‌بباران. فردا که‌بهار آید دستان خود را سبز خواهی دید.

باید نگریست. باید با دقت به‌مهربانی اینان نگریست. کدام زبان می‌تواند این همه‌عاطفه‌را سپاس گوید؟ گل های احساس را ببین که‌از شرم عرق کرده‌اند. امروز، «حی علی خیرالعمل» است. امروز روز نیکوکاری است.

امروز طراوت میهمان دل های ماست. امروز از آسمان عطوفت می‌بارد و درختان عاطفه‌را می‌بینی که‌میوه‌های ایثار نثار می‌کنند. امروز زمینیان آسمانی شده‌اند. امروز خدا در همین نزدیکی ها نعمت می‌پاشد. امروز فرشتگان طبق طبق نیکی به‌آسمان می‌برند. امروز، روز نیکوکاری است.

جملات زیبا درباره‌جشن نیکوکاری

آفریننده‌مهر، آن زمان که‌انسان را سرشت، محبت را در قلبش نوشت و مُهر کرد راز قلب انسان را؛ قلبی که‌می‌تپد برای قلبی دیگر، قلبی که‌به‌درد می‌آید از رنج قلبی دیگر. قلبی که‌شادمان می‌شود از شعف قلبی دیگر. قلبی که‌می‌گذرد از تمام داشته‌هایش، برای قلبی دیگر. آری این است راز آفرینش انسان؛ انسانی که‌شایسته‌امانت است و مسجود فرشتگان. انسانی که‌چونان خورشید هیچ گاه‌از بخشش ذره‌ذره‌تابندگی اش بی نور نخواهد شد؛ زیرا تمام قلبش سرشار از نور خداست. انسانی که‌سخاوت دستانش، به‌سخاوت آسمان طعنه‌خواهد زد و تقسیم لبخندش، گره‌از چین پیشانی ها خواهد گشود. انسانی که‌برای استجابت آرزوهای انسانی دیگر، باران خواهد شد تا سرزمین ترک خورده‌یأس، رنگ شادمانی و شکوفایی بگیرد. انسانی که‌برای آسایش دلی بی آرامش پر از مهر خواهد شد تا در پناه‌چشمان مهربانش غم ها کوچ کنند. انسانی که‌در سرمای دستان دخترکی گل فروش یخ خواهد زد و در گرمای چشم پسرکی فال به‌دست، ذوب. انسانی که‌در عبور از امتداد نگاه‌هایی منتظر برای همیشه‌خواهد ایستاد؛ نگاه‌هایی که‌گاه‌منتظر فرزندند و گاه‌منتظر پدر یا مادر و گاه‌خواهر یا برادر. انسانی که‌در قطره‌قطره‌اشک کودکی یتیم غرق خواهد شد و با آه‌برخاسته‌از غربت پیرمرد یا پیرزنی، آب. انسانی که‌سد خواهد کرد راه‌تکثیر فقر را؛ به‌وسعت انسانیت و دلی مالامال از محبت.

14 اسفند روز احسان و نیکوکاری

برخیزیم. برخیزیم و دعا کنیم؛ برای دل های بی قراری که‌عید امسال خود را شاد می‌خواهند. برای آنان که‌نگران طراوت کودکان معصوم خود هستند. آنان که‌چشم به‌یاری من و تو دارند. برخیزیم که‌امروز، روز «اللهم اغن کل فقیر» است. امروز روز تلاش برای عدالت است. برخیزیم! امروز روز نیکوکاری است.

فردا که‌دستمان از جهان کوتاه‌است، حسرت روزگارانی را می‌خوریم که‌می‌توانستیم شادی هامان را هدیه‌کنیم. پس امروز را دریابیم؛ امروز را که‌روز نیکوکاری است؛ امروز را که‌گرمی محبت، سرمای کدورت را در پشت پنجره‌وا می‌نهد. باور داشته‌باش که‌پاداش ما، بهاری با گل های رنگارنگ خواهد بود.

ای پاکی ها، ای عاطفه‌ها، ای مهربانی ها، امروز روز شماست. از خانه‌بیرون آیید و کوچه‌کوچه‌شهر را از عطر دل انگیز خود سرمست سازید. ای گندم زارهای محبت، برخیزید و خورشید را خوشه‌چین گرمی خود سازید؛ و تو ای عشق، امروز از دستان مهربان این مردم بر کویر نیاز ببار و دشت را پر از گل نیکوکاری کن.

چه‌چیز بالاتر از آنکه‌خدا شما را دوست می‌دارد؟

شما را می‌گویم؛ شما که‌دستانتان لبریز مهربانی است.

شما که‌تاب نگاه‌های منتظر خانواده‌های نیازمند را ندارید.

شما که‌محبت خود را از ارزانی سفره‌های مردم محروم می‌کنید.

شما که‌آفریننده‌روز نیکوکاری هستید.

جشن نیکوکاری در ایران

چه‌می‌شد اگر نبود دل بستگی ما آدم ها به‌هم؟
شاید «با هم بودن» را بر صفحه‌های فطرت مان نوشته‌اند که
«بی هم بودن» تلخ است و تحمل ناپذیر.
از من تا تو فاصله‌ای نیست، جز برداشتن یک قدم به‌عشق.
زمستان سرد و سوزان تنهایی را فقط به‌هم پیوستن
دست های من و توست که‌گرم خواهد کرد.
زمین سرد است، اما آتش مهر قلب های مؤمن در سراسر گیتی نه‌تنها کلبه‌های خویش،
که‌کلبه‌همسایگان را نیز برقرار و برافروخته‌نگاه‌خواهند داشت.
آری، سیاره‌خاکی ما بر مدار وحدت دل های عاشق می‌گردد؛
دل های زنده‌به‌عشق انسانیت.
زمین، ملک همه‌فرزندان آدم است و این ملک مشاع، تنها با
نوع دوستی خواهد پایید و با گذشت.
آنچه‌بهتر زیستن را در این سرزمین دور برایمان فراهم می‌آورد،
این است که‌همگی مان زیر یک سایبان بنشینیم؛ سایبان محبت و نیکی.
کلبه‌هایی سرد و خاموش، با دست هایی ترک ترک و پینه‌بسته.
این کوچه‌های باریک، روایت رنج های توست؛
وقتی که‌نمی دانی سفره‌خالی ات را چگونه‌بر کودکانت بگشایی.
به‌ریگزاران داغ دلت می‌اندیشم؛ به‌تو که‌روح فسرده‌ات را به‌دندان گرفته‌ای
و شب های بی مهتابت را هیچ چراغی روشن نمی کند.
آمده‌ام که‌دستان خاکی ات را در دست های مهربانی ام بگیرم
تا روزهای سردت را خورشید امید، چراغان کند.
آمده‌ام تا آفتاب را بر سفره‌های عشق، قسمت کنیم.
آدمی بنده‌محبت است و هر چه‌نتواند سنگ خارای قلبش
را بگشاید، محبت خواهد توانست.
هر چه‌رنگ و لعاب دیگر، همچون برگ های پاییز می‌ریزند،
ولی رنگ و بوی محبت، هرگز کهنه‌نخواهد شد
و حافظه‌جهان، دست های نیکوکار را از یاد نخواهد برد.

نوشته‌های زیبا درباره‌کمک به‌دیگران

گاهی خدا می‌خواهد با دست تو دست دیگر بندگانش را بگیرد
وقتی دستی را به‌یاری می‌گیری،
بدان که‌دست دیگرت در دست خداست…