چگونه به موفقیت برسیم؟

روش هایی برای دستیابی به‌موفقیت

موفقیت یک حس درونی است که‌تا فرد باور نداشته‌باشد کسی نمی تواند بگوید که‌او فرد موفقی است.یکی از ویژگی های موفقیت هدفمندی است ,با یافتن راههای درست می‌توان به‌موفقیت دست پیدا کرد. به‌گفته‌آبراهام لینکلن:"بیشتر مردم همان اندازه‌خوشبخت هستند که‌خود می‌خواهند."

مثلث طلایی برای رسیدن به‌موفقیت

بعضی از صاحب نظران معتقدند موفقیت مثلثی طلایی است؛ مثلثی که‌سه‌ضلع آن عبارتند از:

1. نظم و آرامش
2. برنامه‌ریزی و دقت
3. سرعت عمل و زمان‏شناسی

پرمودیترا می‌‏نویسد:«حتی یک سازمان موفق امتداد سایه‌یک مدیر موفق است» در حقیقت هر انسانی ناخدای کشتی زندگی خویش است و زمانی موفق خواهد بود که‌خوب بیندیشد، خوب حرکت کند، خوب با تغییرات سازگار شود، خوب برنامه‏ ریزی و خوب عمل کند.
ویلمام جیمز می‌‏نویسد:«بزرگ‏ترین کشف نسل ما این است که‌انسان میتواند با تغییر دادن نگرش خود زندگی ‏اش را تغییر دهد.»
ما امروزه‌اغلب در شرایط شتاب هستیم و سعی داریم مسائل را حل کنیم؛ اما در واقع بر شدت آن‏ها می‏افزاییم. از آن جا که‌همه‌چیز را مسئله‌مهمی می‏دانیم، از یک درام به‌سراغ درامی دیگر می‏رویم و بعد از مدتی به‌تدریج باور می‏کنیم که‌همه‌چیز مسئله‌بزرگی است. به‌این مهم توجه‌نمی‏کنیم که‌طرز برخورد ما با مسائل روی چگونگی حل آن‏ها تأثیر می‏گذارد. ما باید بیاموزیم که‌با مسائل راحت‏تر برخورد کنیم. اگر این نکته‌را بیاموزیم، مسائلی که‌حل ناشدنی به‌نظر می‏رسند راحت‏تر و بی‏اهمیت‏تر به‌نظر خواهند رسید و حتی مسائل بزرگتر و به‌راستی استرس‏آمیز به‌قدر سابق انسان را ناراحت نمی‏کنند.
خوشبختانه‌به‌گونه‏ای دیگر نیز می‏توان با زندگی روبرو گشت؛ روشی ملایم‏تر که‌زندگی را ساده‏تر و اشخاص را سازگارتر می‌‏سازد. لازمه‌این زندگی راحت‏تر و ملایم‏تر این است که‌عادت‏های کهنه‌را با واکنش‏های جدید عوض کنیم. عادات جدیدتر سبب می‏شوند زندگی رضایت بخش‏تر و سرشارتری داشته‌باشیم.

سه‌رکن ضروری:
برخی از صاحب نظران، مانند«گواین»، معتقدند سه‌عنصر یا رکن ضروری در درون ما وجود دارد که‌در هر وضعیتی، تجسم خلاقیت و موفقیت را رقم می‏زنند. این عناصر عبارتند از:

1. آرزو
آرزو و خواستن مقدمه‌باور است و باید از دل و جان باشد. انسانی که‌آرزوهای معقول دارد، به‌مرحله‌آفرینش دست خواهد یافت. منظور از آرزو احساس روشن و نیرومند است نه‌خواستن از سر اعتیاد و حرص و تملک. گاه، در خصوص بعضی مسائل، از خود بپرسید:«آیا حقیقتاً از صمیم قلب می‏خواهم این هدف محقق شود؟» آرزوها موتور حرکتند. این موتور، موتورهای ذهنی را به‌تکاپو و توقف‏ها را به‌تلاطم در می‏آورد. هر چه‌آرزوها معقول‏تر باشند، درجه‌تحققشان بالاتر می‏رود.

2. باور
ایمان انتظاری مطمئن است؛ هر چه‌بیش‏تر به‌هدف برگزیده‌خود و امکان حصول آن اعتقاد داشته‌باشید؛ یقین بیشتری احساس خواهید کرد. همواره‌از خود بپرسید:آیا باور قلبی دارم که‌این هدف می‏تواند وجود داشته‌باشد؟ آیا باورم این است که‌حصول و تحقق آن برای من ممکن است؟ وقتی باورمندی به‌موفقیت بالا باشد، انسان از مواهب زیر برخوردار می‏گردد:

الف) نوع نگاهش به‌زندگی مثبت میشود.
ب) حرکت، فعالیت و تلاش خود را با برنامه‌ریزی توأم می‏کند.
ج) در تکرار شکست‏های جزئی حل نمیشود.
د) همواره‌برای توفیقات بیشتر فعالیت می‌‏کند.
چنانچه‌آدمی امیال و آرزوهای خود را مرده‌تلقی کند و خود را در کل عالم بی ستاره‌به‌شمار آورد، به‌مرحله‌باور مثبت نمی‏رسد و همواره‌در باور منفی غوطه‏ ور خواهد شد. برخی از اشخاص فریاد میزنند «من در انتظار بدترین حوادث هستم» یا فریاد می‏زنند و باور دارند که:«باز هم بدترین‏ها در راه‌است.»
بدیهی است انسان همان گونه‌می‌‏زید که‌باور دارد. قبول شکست پیاپی و ایمان به‌اضمحلال وجود و عدم اندیشه‌در مراحل موفقیت، آدمی را بی‏ خاصیت می‏کند و انسان در تخریب خود تسلیم می‏شود. این افراد عملاً بدترین و غیر منتظره‏ترین حوادث را به‌خود می‏خوانند. بنابراین، باید در آغاز اندیشه‌خود را دگرگون کنند. وقتی فرد عادت کند پیوسته‌باخت‏ها، شکست‏ها، فقدان‏ها، کینه‏ها، دشمنی‏ها و اتفاقات ناگوار را پیشاپیش خود فراخواند؛ دیگر به‌سمت موفقیت‏ها و کامیابی‏ ها و خوشبختی‏ ها و برکات جهت نمی ‏یابد. پس کاری کنید تا موفقیت را به‌مرحله‌باور برسانید و چیزی بپندارید که‌شما منتظرش هستید؛ زیرا ایمان فعال، شعور نیمه‌هوشیار را تخریب می‏کند.
باورهای مثبت عامل هدایتگر انسان به‌سمت موفقیت است و انسان موفقیت جو؛ موفقیت ساز می‏شود. گویا دستانی نامرئی به‌سمت او دراز می‏شوند تا وی را یاری دهند. چنین انسانی، دارای نظم، برنامه‌ریزی و فرصت‏شناسی می‏شود.
باورهای منفی نیز به‌اندازه‌باورهای مثبت قدرت دارند؛ اما تأثیر منفی می‌‏گذارند. گاه‌یک باور منفی یقینی؛ ترکش‏های خود را در سرتاسر زندگی یک فرد رها می‏سازد. نباید فراموش کرد که‌باور داشتن به‌چیزی سبب می‏شود آن چیز تجلی کند.

قانون تدارکات‏

قانون تدارکات می‌گوید:
اولاً، انسان نیاز دارد برنامه‏ های کوتاه‌مدت، میان مدت و دراز مدت داشته‌باشد.
ثانیاً، انسان باید و حتماً برای روز مبادا تدارکات منطقی و معقول داشته‌باشد؛ اما اگر شما خود را برای چیزی که‌از آن می‏ترسید یا به‌آن احتیاج ندارید، آماده‌کنید، همان را به‌سوی خود جذب خواهید کرد. حضرت داوود می‏فرماید:«معمولاً از آنچه‌می‏ترسیم بر سرمان خواهد آمد.»
ما عموماً در اطرافمان می‌‏شنویم:«من باید پولی برای هنگام بیماری کنار بگذارم.» بدین ترتیب، به‌طور مُصمم فرد، بیماری خود را تدارک می‏بیند. گروهی می‌‏گویند:«من برای روزهای سخت پولی کنار می‏گذارم.» این افراد درباره‌روزهای سخت و بی‏چیزی به‌مرحله‌باور و شاید یقین رسیده‏اند و به‌طور حتم روزهای سخت خواهند داشت؛ چون منتظر لحظه‌ای بسیار ناگوارند. البته‌انبارهای غله‌هر فرد باید پر باشد و از حساب مالی مطمئن و ارزشمندی بهره‌ببرد؛ ولی باید آگاه‌بود و درست پیش رفت. موفقیت‏هایی که‌به‌خاطر ترس، آرزو شود، نوعی شکست پنهان یا ترس وحشتناک از شکست بزرگ است. موفقیت را به‌خاطر توفیق و برای اعتماد به‌نفس و به‌خاطر باورمندی خویش آرزو کنید. نیچه‌می‏گوید:«انسان چگونه‏ای است که‌می‏تواند با هر چرایی بسازد. به‌شرطی که‌باور داشته‌باشد.»

3 .پذیرش
آدمی باید مشتاق پذیرفتن و داشتن چیزی باشد که‌جویای آن است. گاه‌بی‏آن که‌هدفی را بخواهیم، دنبال می‏کنیم؛ تنها به‌این دلیل که‌از فرایند دنبال کردن یک امر یا رویداد لذت می‏بریم. همواره‌باید از خود پرسید:«آیا به‌راستی می‏خواهم این را به‌طور کامل داشته‌باشم؟»
مجموع سه‌رکن آرزو، باور و پذیرش را نیت می‌‏نامیم. باید به‌خاطر سپرد:
الف) هر گاه‌نیت فرد برای آفریدن چیزی کامل شود، مرزهای موجود را در هم می‌‏شکند.
ب) هر گاه‌فرد سراپا طلب و آرزو باشد و اعتقاد کامل داشته‌باشد، برای انجام هر کاری توانایی دارد. به‌قول دکتر شریعتی وقتی عشق فرمان می‌دهد، محال سر تسلیم فرود می‌‏آورد.
ج) هر گاه‌کاملاً مشتاق و باورمند به‌سمت کاری حرکت کردید، آن را انجام شده‌تلقی کنید. در روایات داریم:«الاعمال بالنیات؛ کارها با نیت‏ها تحقق می‌‏یابند.»
د) هر گاه‌نیت شما روشن‏تر و نیرومندتر باشد، تجسّم خلاّق شما سریع‏تر و آسان‏تر به‌ثمر خواهد رسید.

تمرین پالایشگری
یکی از تمرینهای معروفی که‌روان شناسان بر آن تأکید می‌‏ورزند، پالایش افکار است که‌آغاز راه‌برنامه‌ریزی موفقیت به‌شمار می‌آید؛ زیرا:قدرتمندترین کاری که‌برای عوض کردن دنیا می‏توانید انجام دهید، عوض کردن اعتقادتان درباره‌ماهیت زندگی و مردم است و واقعیت، تبدیل این باور به‌اعتقادات مثبت‏تر و عمل طبق آن است.
پس اگر در رسیدن به‌هدفی دچار مشکل هستید و خود را ناموفق می‌‏پندارید یا احساس می‌‏کنید در درونتان مقاومتی وجود دارد که‌نمی‏گذارد به‌هدف برسید، تمرین پالایشگری زیر را انجام دهید:
یک صفحه‌کاغذ بردارید و بالای آن بنویسید:افکار زیر علت ناتوانی من در رسیدن به‌هدف است. آنگاه‌آنچه‌به‌ذهنتان می‏ آید فهرست کنید. مدت زمان طولانی به‌هر جمله‌فکر نکنید و زیادی آن را جدی نگیرید. فوراً حدود 20 یا 30 مورد را – حتی اگر احمقانه‌و بچگانه‌می‏نماید – بنویسید؛ برای مثال می‏توانید موارد زیر را یادداشت کنید:

    خیلی تنبل هستم.
    خودم را کوچک‏تر از تصور دیگران می‏بینم.
    پول کافی ندارم.
    قبلاً امتحان کرده‏ ام و اثر نکرده‌است.
    مادرم گفته‌نمی ‏توانم.
    نمی‏ خواهم.
    خیلی سخت است.
    می‌‏ترسم.
    شاد نیستم.
    در دنیا و این آسمان یک ستاره‌ندارم.
    بدبخت‏ترین آدمم.

اکنون چند دقیقه‌آرام بنشینید و ببینید کدام یک از مواردی که‌نوشته‏اید به‌راستی حقیقت دارند و تا چه‌اندازه‌به‌آن‏ها اعتقاد دارید. بدین ترتیب، در می‌‏یابید چه‌نوع محدودیت‏هایی را بر خود و جهانتان تحمیل کرده‏ اید. هر گاه‌احساس کردید بسیاری از این موارد وهمی اند، فهرست را پاره‌کنید و دور بیندازید. این نشان می‏دهد:
الف) مواردی که‌نوشتید نباید در زندگیتان اقتدار داشته‌باشند.
ب) ایمان به‌هدف فراسوی باورهای غلط است.
ج) حقیقت وجود خود و توان شما بسیار فراتر از وضع موجود است.

باورهای موفقیت‏
اگر بعد از تمرین پالایشگری آرام بنشینید و بیاسایید و چند عبارت تأکیدی مثبت و باز و سازنده‌را جانشین باورهای بسته‌و منقبض و محدود کننده‌خود سازید، گامی بلند به‌سمت موفقیت برخواهید داشت و در حقیقت به‌سمت برنامه‌ریزی موفقیت پنجره‏ ای خواهید گشود. عبارات تأکیدی زیر در این زمینه‌سودمند است:
- اکنون همه‌گذشته‌را به‌طور کامل رها می‏کنم. من آزادم!
- اکنون هر گونه‌اعتقاد منفی و محدود کننده‌را نابود می‏کنم. این گونه‌باورها بر من اقتداری ندارند.
- اکنون همه‌را می‌‏بخشم و رها می‏کنم.
- من می‏توانم شاد و خوشبخت و سعادتمند باشم.
- اکنون هر چه‌احساس گناه، ترس و خشم و غضب و نفرت و انزجار است، دور می‏ریزم. من آزاد، روشن و شفاف و پر از انرژی ام.
- من از موفقیت لبریزم.
- من همنام بعضی پیامبرانم. نام دیگر من مانند نام دانیال پیامبر است؛ زیرا دانیال یعنی «خدا نگهدار من است.»
- من خود را موفق می‏دانم.
- همه‌موانعی را که‌بر سر راه‌بیان کامل و کامروایی زندگی من وجود دارند، بر خواهم داشت.
- دنیا بسیار زیبا و دوست داشتنی است.
- کائنات از وفور نعمت لبریز است و همواره‌خدا روزی رسان است.
- همه‌را عفو می‌‏کنم و می‌‏بخشم.
- من از خوبی و نیکی و خدمت و توفیق آکنده‏ ام.
- من خدا را به‌روشنی ستارگان در دل زیبای شبانه‌آسمان احساس می‏کنم.
- من با خدا هستم و خدا با من است. پس من تماماً موفقیت هستم.

تجسم موفقیت
تجسم موفقیت تنها یک فن یا تلقین نیست؛ مقامی از دل آگاهی است که‌از خزانه‌غیب صادر می‌شود؛ اما شرایطی دارد. نخستین شرط آن نیّت است که‌با سه‌عنصر «آرزو، باور و پذیرش» تعریف شد. در پرتو تجسم موفقیت، انسان به‌جایگاهی رفیع نائل می‏شود و در می‌‏یابد که‌خود، آفریدگار بی ‏وقفه‌عالم خویش است. تجسم موفقیت و ایمان به‌آن، سبب می‌شود میان خود و خدا جدایی یا فاصله‏ ای احساس نکنیم. ما تجلی خدا هستیم و همه‌هستی در وجود ما است، ما در باطن خود صاحب همه‌چیز هستیم. تجلی از طریق تجسم موفقیت یعنی فرایند دریافت و ادراک این حقیقت و مرئی ساختن قدرت الهی وجودمان در عرصه‏ های زندگی است.
جالب این که‌همه‌ما در ژرفای دل خود از غایت برتر خویش باخبریم. همه‌ما می‏دانیم در وجود ما قدرت‏هایی نهفته‌است که‌اگر به‌کار افتد، جهان ما دگرگون می‌‏شود. بسیاری از ما سال‏ها است با موتورهای خاموش و بدون برنامه‌و خطی زندگی کرده‏ ایم، در حالی که‌90 درصد ما میدانیم قدرت‏های زیادی در درون ما به‌ودیعه‌گذاشته‌شده‌است. این داستان شاید برای بسیاری از ما به‌شیوه‏ های گوناگون روی داده‌است. یکی از دوستان تعریف می‏کرد:
روزی یک کش محکم پول را به‌دست گرفته‌بودم تا با انگشتان دو نیم کنم. ابتدا آن را دور دو انگشت سبابه‌پیچاندم و با دو دست کشیدم؛ اما پاره‌نشد. سپس با چهار انگشت هر دو دست آن را کشیدم؛ ولی پاره‌نشد. سپس محکم با تمام انگشتان و کف دست آن را از دو طرف کشیدم؛ اما پاره‌نشد. چون احساس می‏کردم کسی مرا نمی‏بیند، پاهای خود را دراز کردم، یک طرف کش را به‌انگشت پا قلاب کردم و با دو دست آن را کشیدم؛ ولی پاره‌نشد. متحیر، مأیوس و ورشکسته‌حلقه‌کش را بیرون آوردم. برادرم که‌مرا زیر نظر داشت، فاتحانه‌به‌میدان آمد و گفت:فلانی تو همیشه‌ناتوانی، اصلاً بی ‏عرضه‏ ای، این کش را به‌یک کودک 6 ساله‌بده‌تا با دو انگشت قطع کند و… . در یک لحظه‌غیرتی شدم، نیرویی عجیب در درونم فوران کرد و حلقه‌کش را با دو انگشت سبابه‌و با کمترین فشار پاره‌کردم.
راز این موفقیت آشکار است. انسان برای موفقیت در هر کاری به‌مثلث باور، ایمان و تلاش نیاز دارد. این جمله‌معروف ارشمیدس، ریاضی دان بزرگ یونان، را هرگز نباید فراموش کنیم:«اهرمی از ایمان و باور به‌من دهید، تا من بدون محاسبات ریاضی زمین را جابجا کنم.»
تردیدهای گذشته، ترس‏های قدیمی، تلقین‏های اطرافیان، ترمزهای فکری، توقف‏ها و سکون‏های کهنه‌که‌اطراف ما را احاطه‌کرده‏اند، درهای موفقیت را به‌روی ما بسته‏اند. قفل‏های مذکور را نمی‏توان شکست. این قفل‏ها باید گشوده‌شوند؛ چون گاه‌شکستن قفل به‌ساختمان زیبای موفقیت آسیب می‌رساند. پس باید کلیدها را یافت و قفل‏ها را گشود.

کلیدهای موفقیت‏

    برنامه‌ریزی:برنامه‏ریزی برای موفقیت برج مراقبت پیشروی به‌سمت اهداف است.
    خودباوری:اساس ایمان خودباوری است. انسان خودباور به‌توان خویش ایمان دارد و ایمان انتظاری مطمئن است.
    حرکت:خروج از سکون و عدم توقف ضامن موفقیت است؛ اما حرکتی که‌حساب شده‌و طبق برنامه‌باشد.
    جرأت:عدم هراس و این پا و آن پا کردن و حتی پذیرش شکست‏ها اساس موفقیت است.
    خودتشویقی:خود تشویقی به‌معنای خود شیفتگی نیست. انسان گاه‌نیاز دارد فهرست موفقیت‏های خود را تنظیم کند و حتی به‌بعضی تقدیر نامه‏ ها و سپاسنامه‏ ها چشم بیندازد تا باور کند دوباره‌می‏تواند موفقیتی جدید به‌وجود آورد.
انسان برای موفقیت باید بلند نظر باشد و از بلند پروازی معقول نهراسد. باید به‌جای غرق شدن در نهرهای کوچک به‌سمت دریاهای موفقیت حرکت کند؛ از جویبار حقیری که‌به‌چاله‏ای می‏ریزد، هیچ کس مروارید صید نخواهد کرد. شاهین موفقیت در افق‏ها و بلندی‏ها است و مروارید توفیق در اقیانوس‏ها. باید بلند نظر و بلند پرواز و غواص بحرهای بی‏کران بود و باور داشت که‌دستان خداوند همواره‌به‌سمت انسان‏های جویای موفقیت گشوده‌است؛ به‌قول شاعر:ما از خدا گم شده‏ایم او به‌جست و جو است.