
عذاب بهمعنای عقوبت، مجازات، شکنجهو ایجاد درد شدید است. اصل تعذیب در زبان عربی چنان کهراغب اصفهانی در مفردات الفاظ قرآن کریم بیان کرده، زدن زیاد با انتهای تازیانهو بند شلاق است. از این رو عذاب را میتوان معادل شکنجهدر زبان فارسی دانست.
در قرآن کسانی کهبر خلاف آموزههای عقلانی و وحیانی عمل میکنند، بهعذاب، انذار دادهشدهاند.
مرحوم حضرت آیت اللهالعظمی بهجت میفرمود:جهت رفع این گرفتاریها، اگر آقایان چیزی بهنظرشان میرسد کهامر نافعی باشد کهامروز مسلمانان بدان مشغول شوند تا بلاها از آنها مرتفع شود، تذکر دهند.
قرآن میفرماید:
و ما کان اللهلیعذبهم و انت فیهم و ما کان اللهمعذبهم و هم یستغفرون.
مادام کهتو در میان ایشان هستی، خداوند آنان را عذاب نمی کند، هم چنین مادام کهاستغفار میکنند، خداوند آنان را عذاب نخواهد نمود.
و میفرماید:
فلولا اذ جاءهم باسنا تضرعوا.
پس چرا هنگامی کهعذاب ما بهسراغشان آمد، تضرع و زاری نکردند.
هم چنین میفرماید:
لما ءامنو اکشفنا عنهم عذاب الخزی فی الحیواة الدنیا و متعنهم الی حین.
هنگامی کهایمان آوردند، عذاب رسواگر را در زندگانی دنیوی از آنان برداشتیم و آنان را تا زمانی (معین) بهرهور ساختیم.
در امم سابقهاتفاق کهعذاب الهی بههمان ترتیبی کهپیغمبر (صلی اللهعلیهو آلهو سلم) آنان را خبر دادهبود، بر بالای سرشان آمده، بهطوری کههمهیقین کردهو فهمیدهاند کهعذاب خدا نازل خواهد شد؛ ولی با تضرع و ابتهال آن را بر طرف کردهاند. عذاب خداوند از طرف غیب بهتوسط ملایکه، با توبهو رجوع الی اللهو تضرع رفع میشود چهاستبعاد دارد کهعذاب از ما نیز رفع شود؟
کتاب در محضر حضرت آیت ا.... العظمی بهجت – ص194