هد زدن و آسیب مغزی

بررسی ها نشان می‌دهد که‌آسیب های مغزی مکرر باعث آسیب مغز می‌شود. اگر چه‌ممکن است فرد در ضربات مکرر علامتی از ضربه‌مغزی مشاهده‌نکند، باید برای به‌حداقل رساندن آسیب های آتی، تشخیص و شناسایی آسیب های مغزی را سریعا انجام داد.
بسیاری از نوجوانان فوتبالیست آمریکایی از آسیب های مغزی خود اطلاعی ندارند. محققان تعدادی بازیکن فوتبال را مورد بررسی قرار دادند و کلاه‌هایی را که‌مجهز به‌سنسورهای ویژه‌ای بود روی سر آنها قرار دادند. این سنسورها اطلاعات دریافتی مانند ضربه‌های وارده‌را به‌صورت بی سیم به‌ابزارهای قرار گرفته‌در کنار زمین ارسال کرد.

● هد زدن مانند برخورد با خودروی در حال حرکت است!
نورولوژیست ها در بررسی های خود نشان دادند ضربات سر که‌در فوتبال از محبوبیت بالایی برخوردارند، برای بازیکن بسیار خطرناک هستند به‌طوری که‌ضربه‌سر به‌توپ با سرعت 65 کیلومتر بر ساعت برابر آسیبی است که‌در اثر برخورد با یک خودروی در حرکت با سرعت 51 کیلومتر بر ساعت وارد می‌شود!
گروهی از محققان نروژی با بررسی مغز 71 فوتبالیست تیم ملی با دستگاه‌های سی تی اسکن و الکتروآنسالوگرام به‌این موضوع پی بردند که‌35 درصد از این موارد علائمی از تغییر ریتم های نرمال و آتروفی مغز را نشان دادند در حالی که‌در بسیاری از فوتبالیست های نروژی که‌فعالیت حرفه‌ای خود را کنار گذاشته‌بودند، کاهش ضخامت کورتکس مغز همراه‌با اختلالات شناختی مشاهده‌شد.
نتایج مشابه‌این تحقیقات در مطالعات دیگری که‌روی تیم های ملی فوتبال هلند و آمریکا انجام شد به‌دست آمد. برپایه‌این نتایج، نورولوژیست ها هشدار دادند که‌بازیکنان فوتبال استفاده‌از ضربات سر را در طول مسابقات کاهش دهند. به‌گفته‌این محققان، فوتبالیست هایی که‌در پست های حمله‌و مرکز میدان بازی می‌کنند بیشترین مشکلات نورولوژیکی از قبیل اختلال های حافظه‌و اختلال درک بصری را نشان می‌دهند.
اریک متسر، نورولوژیست دانشگاه‌«آمستردام» در این خصوص توضیح داده:«در بیش از یک سوم از فوتبالیست های هلندی (فعال و بازنشسته) علائم مشکلات نورولوژیکی مانند سردرد، سرگیجه و پرخاشگری مشاهده‌می‌شود.» همچنین نتایج دو تحقیق موازی که‌اولی در نروژ روی 535 فوتبالیست و دومی در سوئد روی 44 فوتبالیست زن انجام شد افزایش برخی پروتئین ها را در خون نشان داد. این افزایش پروتئین ها با آسیب های مغزی ارتباط داشت.
در تحقیق سوئدی، افزایش این مواد با تعداد ضربات سر و جراحات جمجمه‌ای که‌در طول مسابقات به‌وجود آمده‌بود ارتباط مستقیم داشت. آمارها در آمریکا نشان می‌دهند که‌در طول 11سال در جمعیت عمومی به‌طور متوسط 87 هزار مورد، جراحت جمجمه‌به‌ثبت رسید، در حالی که‌در «فوتبال آمریکایی» این رقم 214 هزار و در «هاکی» 17 هزار مورد بود. این در حالی است که‌در «فوتبال» مشکلات از این قبیل 211 درصد وخیم تر است.
جالب اینکه‌فدراسیون فوتبال هلند در ادامه‌این تحقیقات استفاده‌از ضربات سر را چه‌در طول تمرینات و چه‌در طول مسابقه‌برای فوتبالیست های با سن کمتر از 16سال ممنوع اعلام کرد.
● علایمی که‌به‌شما می‌گوید ضربه‌مغزی شده‌اید
عدم آگاهی از اتفاق، رقیب، نتیجه‌بازی، زمان، تاریخ و مکان، گیجی، از دست دادن حافظه‌و از دست دادن هوشیاری.
سردرد، سرگیجه، تهوع، لرزش، عدم تعادل، سیاهی رفتن چشم، خیره‌شدن چشم یا گیجی، به‌یاد نیاوردن یا نشناختن، احساس برق زدگی چشم، صدا کردن گوش ها و دوبینی.
سایر علائم مانند خواب آلودگی، خواب سنگین، احساس کندی و خستگی مفرط نشان دهنده‌بروز آسیب های مغزی یا مشکلاتی است که‌حل نشده‌است.
از دست دادن هوشیاری، آسیب دیدگی بافت محل ضربه‌خورده، تشنج شدید، حمله‌ناگهانی مغزی، راه‌رفتن غیرطبیعی، اختلال و بی تعادلی بدون حرکت اعضای بدن، از دست دادن تعادل، تاخیر بسیار در پاسخ به‌سوالات یا تعقیب مسایل، احساس هراس، عدم توانایی تمرکز، بروز رفتار غیرمناسب و غیرطبیعی و بالاخره‌کاهش مشخص توانایی بازی.