قدمت و مراسم مشهور موسیقی در جهان

با مراسم مهم موسیقی در دنیا آشنا شوید

موسیقی یکی از بهترین های هنرهای دنیا است که‌از زمان های گذشته‌تا اکنون همیشه‌مورد توجه‌مردم بوده‌است. قدمت موسیقی به‌سالهای خیلی قبل بازمی گردد . موسیقی از زمان های گذشته‌در بین مردم در مراسم های مختلف رواج داشته‌است و مردم در همه‌مراسم های مهم از موسیقی استفاده‌میکردند.

طبق نظر مورخان، قدمت برپایی جشنواره‌های موسیقی به‌مدت 4500 سال پیش از میلاد مسیح در مصر باستان می‌رسد. آن جشنواره‌ها در اصل شامل آیین مذهبی و جشن هایی مربوط به‌رویدادهای سیاسی بودند که‌در پایان مراسم، موسیقی همراه‌با رقص و آواز موجب شادمانی فرعون و حاضران می‌شد. برای مثال وقتی فرعون صاحب فرزندی می‌شد یا زمانی که‌سلاطین دگر ممالک به‌دیدار فرعون می‌آمدند، این قبیل ضیافت ها ضروری بود. علاوه‌بر این ها تاریخ همچین نشان از آن دارد که‌نخستین جشنواره‌در قرن ششم قبل از میلاد در یونان باستان به‌مناسبت مسابقات ورزشی پای تیان1 به‌ثبت رسیده‌است.

مراسم مشهور موسیقی در دنیا

کنسرت بزرگداشت فِرِدی مِرکوری

«فردی مرکوری» خواننده‌گروه‌انگلیسی «کویین»14 در 24 نوامبر 1991 در اثر ابتلا به‌بیماری ایدز درگذشت. این خبر برای طرفداران این گروه‌موفق راک بسیار غیرمنتظره‌و دردناک بود. گویا مرکوری بیماری اش را از تمام دوستان و آشنایان پنهان کرده‌بود. تا اینکه‌اعضای گروه‌از تغییر و تکیدگی چهره‌مرکوری، کنجکاو می‌شوند و بالاخره‌بیماری وی آشکار می‌شود. با این حال بیماری مرکوری فاش نشد تا زمانی که‌خبر مرگ وی منتشر شد. در فوریه‌1992، سه‌عضو دیگر گروه‌کویین که‌به‌مراسم Brith Awards دعوت شده‌بودند، خبر برگزاری یک کنسرت بزرگ را با شرکت جمعی از هنرمندان معروف به‌اطلاع میهمانان رساندند.

مهم ترین مراسم و جشن های موسیقی در دنیا

بیستم آوریل 1992 زمان برگزاری اعلام شده‌و محل کنسرت نیز استادیوم ومبلی لندن بود. هنگامی که‌باجه‌های فروش بلیت باز شدند، تمام 72 هزار بلیت طی سه‌ساعت به‌فروش رسید. کنسرت به‌صورت زنده‌در 76 کشور از طریق تلویزیون و رادیو پخش شد که‌حدود یک میلیون مخاطب داشت. سه‌عضو بازمانده‌گروه‌کویین، «برایان مِی» (گیتاریست)، «راجر تیلور» (طبال) و «جان دیکن» (نوازنده‌بیس) در طول مدت کنسرت روی صحنه‌حضور داشتند و دیگر نوازندگان و خوانندگان را همراهی کردند.

«التون جان»، «دیوید بووی»، «جرج مایکل»، «لیزا استانفیلد»، «آنی لیناکس»، «تونی آیومی» (از گروه‌بلاک سبث) و گروه‌«متالیکا» و شماره‌دیگر، آهنگ های شناخته‌شده‌خود را اجرا کردند و کویین هم 10 آهنگ از بهترین های گروه‌را با صدای خوانندگان میهمان اجرا کرد. در اواسط برنامه، «الیزابت تیلور» به‌روی صحنه‌آمد و ضمن اظهار تاسف از مرگ فردی مرکوری، تذکراتی برای جلویگری از شیوع بیماری ایدز به‌مخاطبان گوشزد کرد. در نهایت نیز سود حاصل از کنسرت برای تاسیس خیریه‌ای به‌نام «بیناد فونیکس مرکوری» به‌منظور مداوای بیماران مبتلا به‌ایدز اختصاص داده‌شد.

بخش هایی از کنسرت، مانند اجرای موسیقی توسط التون جان، جرج مایکل و لیزا استانفیلد به‌صورت دیسک صوتی بیرون آمد و اکنون کل برنامه‌در قالب دی.وی.دی بارها تجدید ضبط شده‌است.

لایو ایت عنوان مجموعه‌کنسرت های خیرخواهانه‌است که‌در دوم و ششم ژوییه‌2005 در کشورهای اروپایی، آمریکا، ژاپن و آفریقای جنوبی برپا شدند. این مراسم در بیستمین سال «لایو اید» به‌همان طریق و مفصل تر از آن به‌اجرا درآمد و نیمی از درآمد حاصل از آن به‌نهادهایی اهدا شد که‌برای گرسنگان آفریقا فعالیت می‌کردند. این بار هم باب گِلدوف که‌باعث و بانی لایو اید بود، مدیریت این سری جشنواره‌ها را عهده‌دار بود.

تعداد مجریان هنرمند اعم از نوازنده‌و خواننده‌به‌هزار نفر می‌رسید که‌برنامه‌آنان از 182 شبکه‌تلویزیونی و دو هزار ایستگاه‌رادیویی پخش می‌شد. باب گلدوف خبر رسانه‌ای مراسم را در 31 می‌2005 اعلام کرد و پس از آن بیشتر هنرمندانی که‌در لایو اید اجرا داشتند، برای حضور در لایو ایت نیز اعلام آمادگی کردند.

مرکز کنسرت ها، هایدپارک لندن بود و در ردیف میهمانان ویژه، اشخاص سرشناسی چون «کوفی عنان» (دبیرکل سازمان ملل)، «بیل گیتس» و «نلسون ماندلا» دیده‌می‌شدند.

لازم به‌گفتن است که‌یکی از بخش های جذاب جشنواره، اجرای گروه‌«پینک فلوید» بود که‌بعد از 24 سال جدایی، «راجر واترز» به‌طور موقت به‌سه‌دوست قدیمی اش پیوست و حدود 20 دقیقه‌آهنگ هایی را که‌رنگ خاطره‌برای مردم داشت، اجرا کردند؛ از آن جمله‌بود:«ای کاش تو اینجا بودی» که‌به‌دوست غایبشان «سید بارت» (که‌در سال 2006 از دنیا رفت) تقدیم کردند. مشروح این فستیوال هم در قالب دیسک های تصویری و صوتی منتشر شد.

گروه‌دوم

دسته‌دوم مراسمی است که‌اختصاص به‌جوایز موسیقی دارند و با عنوان Music Awards شناخته‌می‌شوند. این جشنواره‌ها با معرفی برترین های سال موسیقی، صرفا جنبه‌رقابت دارند. بعضی از جشنواره‌ها، انواع سبک های موسیقی را در برنامه‌دارند و نامزدهایشان را از میان درخشان ترین چهره‌های موفق یک سال گذشته‌شان انتخاب می‌کنند. علاوه‌بر آن فهرستی از تک آهنگ ها، آلبوم ها، آهنگ سازان، ترانه‌سرایان و خوانندگان در طبقه‌بندی ها جای دارند که‌همه‌آن ها تقریبا دو ماه‌قبل از تاریخ مراسم از طریق رسانه‌ها و نشریات نامشان اعلام می‌شود.

مهم ترین مراسم و جشن های موسیقی در دنیا

در هر رشته‌پنج، چهار و گاهی سه‌نام کاندید می‌شوند و در شب مراسم، پاکت مهر و موم شده‌توسط هنرمندی که‌جنبه‌میهمان دارد، باز و نام برنده‌خوانده‌می‌شود. در ادامه‌برنامه، برنده‌روی صحنه‌می‌آید و تندیسی را که‌مختص همان جشنواره‌ساخته‌شده‌است، به‌وی اعطا می‌شود.

یک رشته‌دیگر انتخاب بهترین موسیقی فیلم است که‌از میان فیلم های سینمایی به‌نمایش درآمده‌طی یک سال گذشته، یکی را انتخاب می‌کنند و تندیس به‌آهنگ ساز آن تعلق می‌گیرد. هر یک از جشنواره‌های گروه‌دوم در چهارچوب خاص خود فعالیت می‌کنند و پرواضح است که‌مسئولیت مدیران و گردانندگان آن افزون بر هر نمونه‌دیگر است.

فارغ از این مباحث، لازم است بدانیم که‌معیار تشریفاتی جشنواره‌ها، معیار سنجش درستی برای انواع موسیقی نیست. البته‌این قضیه‌درباره‌جشنواره‌های مشهور سینمایی هم صدق می‌کند و بی سبب نیست که‌گاهی بعد از اعلام نتایج جوایز اسکار از جانب صاحب نظران، انتقادات ضد و نقیضی علیه‌آکادمی علوم و هنرهای سینمایی (اسکار) شنیده‌می‌شود. اما اهمیت این جوایز تا جایی است که‌نتایج آنان و نام برندگان در کنار اخبار رسانه‌ای به‌اطلاع مردم رسانده‌می‌شود.

جوایز گِرَمی15

گرمی نام مراسم اهدای جوایزی است که‌توسط آکادمی علوم و هنرهای ضبط به‌دستاوردهای برجسته‌در تولید موسیقی تعلق می‌گیرد. گرمی از نظر ارزش در ماهیت، معادل جایزه‌اسکار در صنعت فیلم سازی و جایزه‌اِمی16 در تلویزیون است. جایزه‌گرمی، تندیس طلایی یک گرامافون است که‌توسط موسسه‌بیلینگز17 ساخته‌شد و به‌اصطلاح آن را اسکار موسیقی می‌دانند.

مهم ترین مراسم و جشن های موسیقی در دنیا

گرمی از نام گرامافون گرفته‌شده‌است. این مراسم دارای 108 رده‌بندی خاص است که‌سبک هایی چون پاپ، راک، آراندبی و رپ را در بر می‌گیرد و رای تمام داوران در نتیجه‌نهایی این مراسم تاثیرگذار است. نخستین مراسم گرمی در 4 می‌1959 برگزار شد و هنوز خبری از جنبش رو به‌رشد فرهنگی، یعنی آن چیزی که‌ما اکنون ده‌شصت می‌نامیم نبود؛ از این رو مانند دیگر جشنواره‌ها در نیمه‌اول ده‌شصت هنوز متکی به‌همان الگوهای از پیش تعیین شده‌و کاملا محدود به‌راک اندرول، کانتری و جَز بود.

از آنجا که‌مراسم گرمی در یکم اکتبر هر سال برپا می‌شود، بنابراین آهنگ ها و آلبوم هایی که‌از دوم اکتبر تا پایان دسامبر همان سال منتشر می‌شوند، برای شرکت در گرمی سال بعد انتخاب می‌شوند. برای مثال «فانتزی دوتایی»18 از جان لنون در نوامبر 1980، 16 روز دیرتر از جوایز گرمی منتشر شد و به‌همین خاطر برای جوایز گرمی سال 1981 نامزد شد و از قضا جایزه‌گرمی بهترین آلبوم سال را تصاحب کرد. جوایز گرمی در سبک های رده‌بندی شده‌دارای چهار جایزه‌اصلی به‌قرار زیر هستند:

1. آلبوم سال که‌به‌خواننده‌و تهیه‌کننده‌یک آهنگ اهدا می‌شود؛

2. ترانه‌سال که‌به‌آهنگس از و ترانه‌سرای آن تعلق می‌گیرد؛

3. بهترین خواننده‌سال؛

4. بهترین هنرمند تازه‌کار که‌برای نخستین بار به‌صورت رسمی اثری موفق از خود منتشر کرده‌است.

جوایز دیگری چون بهترین ضبط سال، بهترین ویدئوکلیپ، بهترین گروه‌متال و... از بخش های دیگر مراسم اهدای جوایز ویژه‌است. از جمله‌تندیس اسطوره‌به‌عنوان ادای احترام به‌هنرمند در قید حیاتی که‌دارای تاثیر و نفوذی درخور توجه‌در صنعت موسیقی بوده‌باشد. همچنین جایزه‌یک عمر دستاورد هنری برای تقدیر از هنرمندی است که‌در طول عمر خود دستاوردهای مهمی در موسیقی داشته‌است. این جایزه‌با آنچه‌تندیس اسطوره‌نامیده‌شد، متفاوت است.

برترین برندگان جایزه‌گرمی که‌در یک مراسم هشت جایزه‌را برد، «مایکل جکسون» در سال 1984 و گروه‌«سانتانا» در سال 2000 بوده‌اند. مایکل جکسون در آن سال کاندید 12 جایزه‌بود که‌از آن تعداد، هشت تندیس را به‌دست آورد. بیشترین رکورد گرمی در یک دوره، بعد از مایکل جکسون و سانتانا متعلق به‌«اَدل»19 بانوی خواننده‌انگلیسی است که‌در یک شب شش جایزه‌گرمی دریافت کرد. بیشتر اوقات مراسم گرمی توسط «سر جرج سالتی» رهبر ارکستر سمفونی شیکاگو برگزار شده‌است. آمار نشان می‌دهد که‌نام برده‌در جمع برنده‌31 جایزه‌گرمی بوده‌و تا پیش از مرگش در سال 1997، 74 بار کاندید شده‌بود.

جوایز ام.تی.وی (Mtv)

ام.تی.وی از یکم اوت 1981 در آمریکا آغاز به‌کار کرد و نخستین کانال تلویزیونی در جهان بود که‌به‌پخش شبانه‌روزی نماهنگ (ویدئوکلیپ) اختصاص داشت. این شبکه‌از سال 1987 پخش برنامه‌های خود را به‌سراسر جهان گسترش داد و در عرصه‌رسانه‌ای علاوه‌بر پخش نماهنگ، میان برنامه‌های سرگرم کننده، قطعات طنز، کنسرت، بیوگرافی هنرمندان و اخبار موسیقی را شامل می‌شد.

مهم ترین مراسم و جشن های موسیقی در دنیا

ام.تی.وی در راستای جذب هرچه‌بیشتر مخاطب از سال 1990 به‌تدریج شبکه‌های دیگری در کشورهای غیرانگلیسی زبان تاسیس کرد؛ مانند ام.تی.وی عربی (مختص کشورهای عربی)، فرانسوی (مخصوص فرانسه، بلژیک، هلند و لوکزامبورک)، آلمانی و ژاپنی و همین طور در زیرشاخه‌هایش کانال هایی چون وی.اچ.وان20 که‌تا حدودی به‌دور از نماهنگ های روز و بیشتر به‌سمت موسیقی راک گرایش دارد.

این شبکه، از ابتدای تاسیس خود جوایزی را با عنوان «جوایز موزیک ویدئوی ام.تی.وی» طی مراسم فوق العاده‌باشکوهی پایه‌گذاری کرد که‌به‌نحوی با مراسم گرمی رقابت می‌کرد. طبقه‌بندی سبک ها و رشته‌ها، دقیقا مشابه‌گرمی است؛ به‌طوری که‌مشکل است بگوییم کدام یک بر دیگری برتری دارد.

سرمایه‌گذاران، مدیران استودیوها و صاحبان لیبل های موسیقی برای به‌شهرت رساندن هنرمندان خود از فرصت هایی که‌ام.تی.وی در اختیارشان می‌گذارد کمال استفاده‌را می‌برند و در همین راستا توانسته‌اند به‌جشنواره‌سالیانه‌ام.تی.وی تسلط پیدا کنند.

مبالغ هنگفتی که‌از جانب این اسپانسرها و توسط آگهی های تجاری نصیب شبکه‌ام.تی.وی می‌شود، این کانال را در زمره‌ثروتمندترین شبکه‌های سراسری جهان درآورده‌است. مشابه‌مراسمی که‌شرحش گذشت، گرمی و ام.تی.وی، مراسمی هم ویژه‌موسیقی آمریکای جنوبی دارد. «جوایز موسیقی آمریکایی»21 هم یکی دیگر از جشنواره‌هایی است که‌با سابقه‌ای طولانی، مشابه‌و نزدیک به‌گرمی برگزار می‌شود و پخش سراسری هم دارد.

خلاصه‌کلام اینکه، جنبه‌تجاری جشنواره‌های یادشده‌به‌مراتب بیش از ماهیت هنری آنان است و تمام توجه‌آنان تبلیغ به‌نفع هنرمندان خودشان است. مراسم گرمی، ام.تی.وی و میوزیک آواردز و فرش قرمز آنان جوانگاه‌مِزون ها و طراحان معروف جهان است که‌در شب مراسم تازه‌ترین دستاوردهای مد را در قامت ستارگان موسیقی معرفی می‌کنند.

«کتی هورن»، مدشناس روزنامه‌نیویورک تایمز می‌گوید:این مزون ها و خیاط خانه‌ها اصلا کاری به‌جوایز موسیقی و نتایج آن ندارند؛ تنها هدف آنان برجسته‌کردن محصولاتشان و حفظ مقام و رتبه‌مزون است. «کریستین دیور» طراحی می‌کند و در جشنواره‌های موسیقی و اسکار فعالیتش چشمگیر است. «جورجیو آرمانی» در تمام دوره‌ها شرکت دارد، «شانل» نیز تامین کننده‌لباس خانم «بیانسه‌ناولز» (خواننده‌و بازیگر) است که‌در مراسم امسال ام.تی.وی جایزه‌بهترین خواننده‌سال 2016 را گرفت.

رقابت آهنگ های اروپایی22

همان طور که‌عنوان این بخش نشان می‌دهد، این همایش هنری به‌موسیقی کشورهای اروپایی اختصاص دارد و نخستین مراسم آن در 24 ماه‌می‌1956 بود که‌هفت کشور در آن شرکت داشتند و تا پایان قرن بیستم تعداد شرکت کنندگان هر دوره‌به‌40 کشور رسید. با اتمام جنگ سرد در اوایل ده‌90، ناگهان تعداد کشورهای شرکت کننده‌افزایش یافت؛ زیرا تا قبل از آن تاریخ تمام کشورهای اروپایی که‌تحت سلطه‌شوروی کمونیستی قرار داشتند از شرکت در این رقابت ها محروم بودند. در سال 2005 نیز دو کشور بلغارستان و مُلدووا به‌شرکت کنندگان اضافه‌شدند و به‌عبارتی در حال حاضر، تنها سه‌کشور اروپایی در این جشنواره‌شرکت نمی کنند.

مهم ترین مراسم و جشن های موسیقی در دنیا

مورد استثنایی استرالیا از قاره‌اقیانوسیه‌است که‌از سال 2005 به‌جمع شرکت کنندگان اروپایی اضافه‌شد. سال 2016 شصت و یکمین دوره‌این فستیوال بود که‌در استکهلم (سوئد) برگزار شد. چنین مرسوم است که‌هر آهنگی رتبه‌نخست را کسب کند، مراسم بعدی در کشور همان خواننده‌برپا می‌شود و این سومین باری است که‌سوئد میزبان مراسم می‌شود. (سال های 1975، 2000 و 2016) بودجه‌های این رقابت ها به‌طور مشترک از سوی کشورهای شرکت کننده‌تامین می‌شود. هر کشور اروپایی در صورتی می‌تواند در این مراسم شرکت کند که‌سهم خود را پرداخته‌باشد. مثلا رومانی که‌در فهرست بود، به‌دلیل مقروض بودن سهم سال گذشته‌اش، از فهرست سال جاری حذف شد.

در دوره‌های پیشین، مراسم به‌طور زنده‌از رسانه‌های اروپایی پخش می‌شد؛ ولی امسال برای بار نخست، شبکه‌های آمریکایی هم آن را به‌طور هم زمان پخش کردند. در این دوره، تخمین زده‌شده‌است که‌204 میلیون بیننده، مراسم مسابقه‌آواز یورو ویژن را تماشا کرده‌باشند که‌نسبت به‌سال 2015، پنج میلیون افزایش داشته‌است. در خلال 61 دوره‌ای که‌«رقابت آهنگ های اروپایی» پشت سر گذاشته‌است، این جشنواره‌آهنگ هایی بس زیبا و فراموش نشدنی که‌هنوز هم دوستداران فراوانی دارد به‌جهانیان معرفی کرده‌است.

در خلال 20 سال گذشته‌فستیوال های دیگری به‌دور از جار و جنجال های تجاری، کمبود موسیقی جدی در جشنواره‌ها را جبران کرده‌اند که‌این قبیل جشنواره‌ها، هر کدام با یک ژانر خاص از موسیقی پیوند خورده‌اند. برای مثال نوعی موسیقی که‌به‌الکترونیک و «عصر جدید»23 شهرت دارد و ریشه‌آن در مکتب موسیقیایی «برلین اسکول» روییده‌شده، موسیقی بی کلام با استفاده‌از کیبوردهای الکترونیکی است که‌طرفداران اروپایی آن بیش از طرفداران آمریکایی اش است.

با این اوصاف می‌توان به‌این نتیجه‌رسید که‌همچون سده‌های گذشته‌سلیقه‌مردم اروپا از نظر سطح فرهنگی موسیقی به‌غربی ها برتری دارد و بسیاری از نوازندگان و آهنگ سازانی که‌در دنیا فعالیت می‌کنند و اعضای ارکسترهای بزرگ هستند، بیشتر اهل اروپا، به‌خصوص اروپای شرقی اند.

شماری از این افراد با شهرتی نسبی به‌آمریکا مهاجرت می‌کنند با تصور اینکه‌در آمریکا می‌توانند به‌شهرت جهانی برسند که‌البته‌تصوری درست است. یک نمونه‌مثال زدنی نوازنده‌یونانی، «یانی» است که‌بعد از مهاجرت به‌آمریکا و پخش کنسرتی از وی در کانال ام.تی.وی، در سراسر گیتی به‌شهرت رسید. بزرگ ترین فستیوال موسیقی الکترونیک نیز در برلین و آمستردام، سالی یک بار برگزار شده‌و جوایزی به‌بهترین ها اهدا می‌شود؛ ولی کنسرت های آزادِ الکترونیک در کشورهای اروپای شرقی، به‌خصوص در لهستان طی دوازده‌ماه‌سال ادامه‌داشته‌و دوستداران بی شماری دارد.