بیوگرافی استاد “محمدرضا لطفی” + تصاویر

مراسم تشییع محمدرضا لطفی، هنرمند فقید موسیقی ایران صبح امروز 14 اردیبهشت ماه‌با حضور حسین فریدون، نماینده‌ویژه‌رئیس جمهور، علی جنتی، وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی، علی مرادخانی، معاون هنری وزیر و جمع زیادی از هنرمندان از جمله‌داریوش طلایی، حمید متبسم، بهزاد فراهانی، بیژن بیژنی، حسام الدین سراج، محمد اصفهانی و... در تالار وحدت برگزار شد. بر اساس تصمیم خانواده‌محمدرضا لطفی و وضعیت آن مرحوم پیکر این هنرمند فقید، فردا، 15 اردیبهشت ماه‌در شهر گرگان تدفین می‌شود.

استاد محمدرضا لطفی، موسیقیدان، آهنگساز و نوازنده‌برجسته‌و پیشکسوت تار، سه‌تار و کمانچه‌و از سازندگان مطرح ساز صبح جمعه، دوازدهم اردیبهشت ماه‌پس از تحمل مدت ها درد و رنج ناشی از بیماری سرطان، چشم از جهان فروبست و بدرود حیات گفت.

محمدرضا لطفی در سال 1325 در شهر گرگان متولد شد. او به‌مدت پنج سال در هنرستان موسیقی به‌آموختن موسیقی پرداخت و موسیقی را نزد استادانی چون علی اکبر شهنازی، حبیب الله‌صالحی فرا گرفت. پس از پایان هنرستان به‌دانشکده‌موسیقی راه‌یافت و به‌تکمیل آموخته‌هایش پرداخت. در این زمان از استادانی مانند نورعلی برومند، عبدالله‌دوامی، سعید هرمزی نیز بهره‌جست.

«ایران ای سرای امید / بر بامت سپیده‌دمید  / بنگر کزین ره‌پر خون / خورشیدی خجسته‌رسید»؛ او اشعار ماندگار هوشنگ ابتهاج را برایمان به‌موسیقی بدل کرد تا در «سپیده» را با نوای استاد محمدرضا شجریان برای همیشه‌به‌یادها بسپاریم. محمدرضا لطفی آهنگساز، ردیف دان و نوازنده‌چیره‌دست بسیاری از سازها از جمله‌سنتور، چنگ تار، سه‌تار، کمانچه، نی و پیانو از برجسته‌ترین اساتید موسیقی ایران زمین و استادِ بسیاری از اساتید جوان موسیقی این مرز بوم  ـ که‌یادش با ماندگارهای شاد و غم انگیزش تا ابد در دل هر ایرانی عاشقی باقی خواهد ماند ـ است.
 

صاحب اثر ماندگارِ «همیشه‌در میان» پس از پایان هنرستان به‌دانشکده‌موسیقی راه‌یافت و به‌تکمیل آموخته‌هایش پرداخت. در این زمان از دیگر استادان نیز بهره‌جست که‌می‌توان به‌نورعلی برومند، عبدالله‌دوامی، سعید هرمزی و سایر استادان دانشکده‌موسیقی اشاره‌کرد. محمدرضا لطفی در سال 1343 جایزه‌نخست موسیقی دانان جوان را نیز به‌دست آورد و در اجرای ردیف آوازی توسط عبدالله‌دوامی با ساز تار وی را همراهی کرد.
 

خالق  «عشق داند» در سال 1353 به‌عضویت گروه‌علمی دانشکده‌موسیقی درآمد و در همین سال همکاری خود را با رادیو آغاز کرد. به‌مدت یک سال و نیم به‌مدیریت گروه‌موسیقی دانشکده‌موسیقی هنرهای زیبای تهران به‌کار مشغول شد و پس از آن از این سمت استعفا کرد. در سال 1354 گروه‌شیدا را راه‌اندازی کرد و به‌همراه‌گروه‌عارف به‌سرپرستی حسین علیزاده‌به‌بازخوانی و اجرای دوباره‌آثار گذشتگان پرداخت. در دوران اوج گیری انقلاب، گروه‌موسیقی «شیدا» به‌همراه‌گروه‌موسیقی «عارف» به‌سرپرستی حسین علیزاده‌در اعتراض به‌رژیم پهلوی از همکاری با رادیو انصراف دادند و کانون موسیقی «چاووش» را راه‌انداختد.

اساتید محمدرضا لطفی در دوران اوج گیری انقلاب، کانون موسیقی چاووش را با همکاری هنرمندانی چون هوشنگ ابتهاج، محمدرضا لطفی، شهرام ناظری، حسین علیزاده، پرویز مشکاتیان، علی اکبر شکارچی و ... راه‌اندازی کرد و در یک فعالیت چشمگیر آثاری از این گروه‌به‌جای ماند که‌به‌گفته‌بسیاری از اساتید از بهترین کارهای موسیقی ایران به‌شمار می‌روند؛ آثاری که‌بخش هایی از آن در قالب «چاووش» در چند آلبوم تولید شد و برخی از آنها نواهای انقلابی بود که‌حتی به‌شکل دستفروش در ایام انقلاب توزیع می‌شد.
 

این گروه‌پس از انقلاب به‌واسطه‌شرایط متفاوتی که‌برای هر یک از اعضایش پدید آمد، منحل شد و پس از آن، چاووش پس از سفرهای بسیاری که‌برای کنسرت به‌ایتالیا، فرانسه‌و آلمان کرد، در سال 1365 به‌آمریکا رفت و علاوه‌بر اجرا در کنسرت های متعدد در سراسر آمریکا، مرکز فرهنگی هنری شیدا را در واشنگتن تاسیس کرده‌است.

وی سال 80، پس از سال ها دوری از وطن به‌ایران بازگشت و در مکتب خانه‌میرزا عبدالله‌و کانون شیدا به‌تدریس علاقه‌مندان موسیقی مشغول بود و ضمن چندین اجرای تازه، شاگردان بسیاری نیز در ایران توانستند در کنار این استاد برجسته‌موسیقی، مشقِ ساز بگیرند.
 

بیماری سرطانِ این استاد برجسته‌موسیقی ایران زمین در یک سال گذشته‌رو به‌وخامت گذاشت و چندین بار در بیمارستان بستری شد که‌این اقامت پایانی به‌واسطه‌وخامت احوالِ او، نگرانی های وسیع را در پی داشت که‌بی دلیل نیز نبود و این استاد در 68 سالگی بدرود حیات گفت. زنده‌یاد استاد «محمدرضا لطفی» طبق وصیتش در زادگاهش به‌خاک سپرده‌شود.
 

از آلبوم های محمدرضا لطفی می‌توان به‌«به‌یاد عارف» (بیات ترک)، «چهره‌به‌چهره» (نوا)، «سپیده» (ماهور)، «چشمه‌نوش» (راست پنجگاه)، «جان جان» (سه‌گاه)، «معمای هستی» (شور)، «عشق داند» (ابوعطا)، «رمز عشق» (ماهور)، «گریه‌بید» (سه‌گاه-اصفهان)، «قافله‌سالار» (نوا-راست پنجگاه)، «پرواز عشق» (سه‌گاه-اصفهان)، «خموشانه» (ابوعطا-بیات ترک)، «چهارگاه»، «به‌یاد درویش خان» (تکنوازی سه‌تار)، «یادواره‌استاد نورعلی برومند» (گروه‌همنوازان شیدا، دستگاه‌شور)، «همیشه‌در میان» (بداه‌نوازی تار و سه‌تار در شور و دشتی)، «بال در بال» (شعر و موسیقی با ه.ا.سایه)، «تنها یک خاطره» (بداه‌نوازی تار و سنتور همراه‌با فرامرز پایور)، «وطنم ایران» (اجرای گروه‌همنوازان شیدا، 1387) و «ای عاشقان» (اجرای گروه‌همنوازان شیدا در بیات اصفهان, 1388) اشاره‌کرد.